یؤمنون بالغیب

بسم الله الرحمن الرحیم

ذَلِکَ الْکِتَابُ لَا رَیبَ فِیهِ هُدًى لِلْمُتَّقِینَ(البقرة/2)

آن کتاب با عظمتی است که شک در آن راه ندارد؛ و مایه هدایت پرهیزکاران است.

  الَّذِینَ یؤْمِنُونَ بِالْغَیبِ وَیقِیمُونَ الصَّلَاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ ینْفِقُونَ(البقرة/3)

(پرهیزکاران) کسانی هستند که به غیب [=آنچه از حس پوشیده و پنهان است‌] ایمان می‌آورند؛ و نماز را برپا می‌دارند؛ و از تمام نعمتها و مواهبی که به آنان روزی داده‌ایم، انفاق می‌کنند.

بر طبق این آیه شریفه، انسان های با تقوا آنان اند که به غیب ایمان دارند؛ به عبارت دیگر ایمان به غیب نخستین صفت ممتاز و مهم متقین است. ایمان به غیب یعنی چه؟  در پاسخ به این پرسش گروه متعددی از مفسران قرآن و محدثان شیعه و سنّی، ایمان به حضرت مهدی - علیه السلام - را از روشن ترین افراد و مصادیق ایمان به غیبمی دانند. 

جابر بن عبدالله انصاری - از اصحاب جلیل القدر پیامبر خدا - نقل می کند که آن حضرت ضمن یاد کرد نام دوازده امام - علیهم السلام - به حضرت مهدی و دوره غیبت ایشان اشاره کرده و فرموده است:

« خوشا به حال آنان که در زمان غیبت او (حضرت مهدی علیه السلام) شکیبا باشند؛ خوشا به حال آنان که بر محبت آن حضرت پا برجا و استوار بمانند، آنان همان کسانی هستند که خدا در قرآن با عنوان « ایمان آورندگان به غیب » از آنان یاد کرده و آنان حزب خدایند و حزب خدا پیروز است.» 

59 نکته درباره امام زمان، به نقل از ینابیع المودة، ص 442