امامان در تورات

بسم الله الرحمن الرحیم 

امامان دوازده گانه در تورات‏

ابن کثیر گوید: در توراتى که در دست اهل کتاب است موضوعى آمده معناى آن چنین است:

خداوند متعال ابراهیم (علیه السلام) را به وجود اسماعیل (علیه السلام) بشارت داد و فرمود: اسماعیل را زیادتى بخشم و نسل او را گسترده گردانم و در بین آنان دوازده نفر را از بزرگان و فرزانگان قرار دهم.

و گوید: ابن تیمیه گوید: اینان که به وجودشان بشارت داده شده، همان است که در حدیث جابربن سمره آمده و مقرر گردیده تا در میان امت پراکنده باشند، و اینکه قیامت بر پا نگردد مگر آنکه موجود شده باشند، و بسیارى از یهودیانى که به اسلام مشرف شده‏اند، اشتباه کرده و پنداشته‏اند آنان همان کسانى اند که فرقه را فضه (= شیعیان دوازده امامى) به سوى آنان دعوت کرده و از ایشان پیروى مى‏کنند⁽¹⁴⁾.

مولف گوید: بشارت مورد اشاره در سفر پیدایش تورات امروزین، باب: (17 شماره 18 - 20) اصل عبرى چنین است:

قى لیشماعیل بیرختى اوتو قى هفریتى اوتو قى هربیتى بمئود شنیم عسار نسیئیم یولید قى نتتیف لگوى گدول‏⁽¹⁵⁾.

ترجمه: اسماعیل را مبارک ساخته و جدا او را بهره‏مند و پر بار و کثیر و گسترده گردانم، دوازده عدد امام از او پدید آید و او را به امت بزرگ و عظیمى تبدیل خواهم کرد.

این بخش از تورات اشاره به آن دارد که، مبارکى و پربارى و کثرت افراد تنها در نسل اسماعیل (علیه السلام) است.

واژه شنیم عسار یعنى: دوازده نفر، که لفظ عسار اعداد ترکیبى که معدود آن مذکر باشد، مى‏آید ⁽¹⁶⁾ و معدود در اینجا نسیئیم و مذکر است و با اضافه شدن یم در آخر آن معناى جمع مى‏دهد. مفرد آن ناسى یعنى: امام و پیشوا و رئیس است‏⁽¹⁷⁾.

و اما سخن خداوند به ابراهیم (علیه السلام) در همان بخش نیز، یعنى عبارت فى نتنیف لگوى گدول، واژه فى نتنیف مرکب است از فى که حرف عطف است، و ناتن که فعل است و به معناى: قرار مى‏دهم، و یف که ضمیر است و در آخر فعل آمده به اسماعیل (علیه السلام) باز مى‏گردد، یعنى: او را (چنین) قرار مى‏دهم ⁽¹⁸⁾. و اما لفظ گوى به معناى امت و مردم است‏⁽¹⁹⁾، و گدول به معناى کبیر و عظیم⁽²⁰⁾ و تمام جمله یعنى: او را امت کبیر و بزرگى گردانم.

از مجموع این فقره روشن مى‏گردد که مقصود از کثرت و برکت در نسل اسماعیل (علیه السلام) دقیقا رسول خدا محمد (صلى الله علیه و آله و سلم) و اهل بیت آن حضرت (علیه السلام) مى‏باشند، و آنانند که دنباله و امتداد نسل اسماعیل (علیه السلام) هستند. زیرا، خداوند متعال به ابراهیم (علیه السلام) فرمود: از سرزمین نمرود خارج شده و به شام برود. آن حضرت نیز، همراه با همسرش ساره و لوط به فرمان خدا هجرت کردند و در سرزمین فلسطین فرود آمدند.

خداوند متعال ثروت ابراهیم (علیه السلام) را بسیار فزونى بخشید. ابراهیم گفت: خداوند! من با این مال بدون اولاد چه کنم؟ خداى متعال به او وحى کرد: من فرزندان تو را به قدرى کثیر وبسیار گردانم که به تعداد ستارگان باشند در آن زمان هاجر کنیزک ساره بود و او را به ابراهیم (علیه السلام) بخشد، هاجر از ابراهیم (علیه السلام) باردار شد و اسماعیل (علیه السلام) را براى او به دنیا آورد. سن ابراهیم (علیه السلام) در آن حال 86 سال بود⁽²¹⁾.

قرآن کریم در ضمن دعاى ابراهیم (علیه السلام) و در خواست او از خداى متعال، به این حقیقت روشن اشاره کرده و مى‏فرماید: ابراهیم گفت:

ربنا انى اسکنت من ذریتى بواد غیر ذى زرع عند بیتک المحرم ربنا لیقیموا الصلاه فاجعل افئده من الناس تهوى الیهم و ارزقهم من الثمرات لعلهم یشکرون پروردگارا! من برخى از ذریه خود را در بیابانى خشک، در کنار خانه محترم تو جاى دادم تا نماز را به پاى دارند. پروردگارا! دلهائى از مردمان را به سوى آنان بگردان و آنان را از ثمرات ده باشد که سپاس گویند. ابراهیم / 37

این آیه کریمه تاکید مى‏کند که ابراهیم (علیه السلام) برخى از ذریه و نسل خود را که اسماعیل و فرزندان متولد او در مکه بودند، در کنار خانه خدا جاى داد متعال در خواست کرد تا رحمت و هدایت بشر در طول تایخ را بر عهده ذریه و فرزندان او قرار دهد، خداوند نیز دعوتش را پذیرفته و آن را در نسل او، محمد (صلى الله علیه و آله و سلم) و دوازده امام (علیه السلام) قرار است.

امام باقر (علیه السلام) دراین باره فرموده است: نحن بقیه تلک العتره و کانت دعوه ابراهیم لنا مائیم بقیه آن (ذریه و) عترت و دعایى ابراهیم (علیه السلام) براى ما بود⁽²²⁾.  

منبع: امامان این امت دوازده نفرند